این سرو خرامان ز گلستان که برخاست

وین ترک پری وش ز شبستان که برخاست

این فتنه کزو خیره بماندند زن و مرد

در عهد که بوده ست و به دوران که برخاست

تا این بت کافر بچه با آن دل سنگین

در کشتن فرزند مسلمان که برخاست

زلف از پی بر هم زدن کار که بربست

خاص از پی خون ریختن جان که برخاست

آه این چه بلایی ست که را سوخت که را ساخت

در عهد که بنشست و ز پیمان که برخاست

شهری ز پی ا ش پیر و جوان منعم و مفلس

در درد فرو رفت به درمان که برخاست

چندی دلم از دست بلا گوشه نشین بود

بنگر که دگرباره به دستان که برخاست

ما از دل و دین دست بشستیم و ندانیم

تا در همه شهر از پی ایمان که برخاست

سوز که رسیده ست چنین در تو نزاری

دردی ست عجب از دل بریان که برخاست

این درد که بر جان تو بی چاره نشسته ست

هم فعل تو داند که ز دامان که برخاست